het was heel vroeg, het blauwe uur tussen nacht en dag. de droom zat scherp in mijn hoofd, het was vol en druk achter mijn ogen. ik liep een bergpad op, iemand waarschuwde me dat het steil zou zijn. ik wilde hem bellen maar mijn telefoon was weg.
ik dacht aan de eindeloze gesprekken die ik herlezen had. al die variaties op een thema, het was betekenisloos geworden, woorden van donker water waarop we verder uit elkaar dreven dan we ooit wilden geloven. ik begreep het allemaal zo goed.
het werd onmerkbaar licht. in de verte hoorde ik de vogels. het begon zachtjes te regenen.