18.12.16

tijd van verder



de hond en ik liepen de singels rond, we deden rustig aan, het was zondag.  in het plantsoen zag ik door de bomen het huis dat we ooit bijna huurden. 

ik dacht aan de film die ik die ochtend had gezien, waarin mensen afscheid namen en het na een tijd geen pijn meer deed.  ik dacht aan de jongen vlak voor hij in slaap viel.  ik dacht aan hoe we elkaar hadden genoemd.

op een steiger aan de overkant had iemand letters neergezet.  ik las: closure.  aan deze kant van het water stond: continue.  we liepen langzaam door het park naar huis, het miezerde.  continue, dacht ik, closure.