21.12.16

tijd van de kortste dag



het is middag en al donker, het is de kortste dag.  het jaar hangt aan een laatste draadje. 

ik dacht aan elf jaar geleden, ik stond in de kerk, ik las een gedicht voor.  de pastoor noemde me bij een andere naam.  mijn buik was vol van de jongen.  hij was er bijna, ik kon hem zo goed voelen.  ik dacht aan de laatste dagen van mijn vader, hoe hij stil en klein op zijn bed lag, hoe ik hem voorlas en hij mijn hand vasthield.  hoe nog even.

we hebben kaarsen aangestoken.  de hond slaapt voor de kachel.  ik kijk naar de jongen.  op zijn oren die ooit als kleine schelpen in mij groeiden, glinstert donshaar.  het is allemaal zo broos, zo groot.