ik sloeg het boek open en las de zinnen die ik uit mijn hoofd kende.
er stond iets over een schooljuf met een knotje en een bril. ik had dat woord doorgekrast, lang geleden. het blauw kwam door het papier heen.
ik dacht aan hoe ik een maandag op school kwam, ik was zes, ik was bang. ik herinnerde me de duw, het grote meisje dat de nieuwe bril van mijn hoofd trok. hoe ze hem opzette en deed alsof ze niets meer kon zien. het lachen.
nu probeerde ik de regels te lezen maar de letters waren te klein.
alsof mijn blik zich vernauwen moest, alsof ik nog dichter bij het woord moest komen.