tempo di olive

we stapten uit bij de laatste halte. op het pleintje bij het casa di populo dronken we thee op een klein terras.   

twee vrouwen schuifelden voorbij, moeder en dochter, verwaarloosde hoofden.  ze maakten geluidloos ruzie, ze keken naar niemand, ze verdwenen uit zicht.

ik vroeg de weg aan de barman. ik sprak de taal niet.

in de olijfgaard was het warm.  de herfst was bijna voorbij, de lucht was blauw als zomer.  ver onder ons lag de stad met de koepel en de kerken, maar wij liepen hier boven tussen de zilveren bladeren.
ik dacht aan alles wat ik niet zou zien.  ik dacht aan alles wat ik nog moest zeggen.  ik dacht aan de pleinen vol mensen. 

ik voelde de stilte van de zon op mijn huid.

de weg liep omhoog naar het bos.  ik had mijn oude gympen aan, ik voelde me verweesd en richtingloos.  ik herhaalde de aanwijzingen: down following the monastery behind the steps, over the bridge. 

a small paved way and also water, go up between the houses, go up through the olives.