het stormt en ik kijk door het keukenraam de tuin in en ik denk aan toen.
ik weet niet meer wat voor weer het was, het sneeuwde misschien. ik herinner me de nacht en de ronde tafel en de schelle lamp. de gedichten die we lazen. ik herinner me hoe ik de kamer inliep om hem nog een keer te zien, ik bleef staan op de drempel en keek, daar lag hij, hij was het niet meer.
ik dacht aan toen. ik dacht aan de dagen die donker waren en hoe ik naast zijn bed zat en hem voorlas. hij zei niets meer. hij gromde van pijn. ik dacht aan mijn buik die vol leven was en aan zijn buik vol dood.
ik dacht aan alles waar ik niet aan durfde denken, aan wat ik vergeten was te voelen, ik dacht aan zijn stem en de woorden.