ik volgde de grasweg. het was waterkoud. om de bocht lag een boerderij met scheefgegroeide schuren, een koe liet zich langzaam in de modder zakken. de andere koeien stonden roerloos. in mijn longen dreef een luchtbel van verdriet.
de hele nacht had ik gedroomd van huizen en kastelen. ik pakte dozen vol met boeken, later zwom ik in een halfleeg zwembad door het kroos van oude herfstbladeren.
de stenen trappen leidden allemaal omhoog.
de velden waren kaal gehaald, de zwarte klei dempte alle geluiden.
even leek het alsof niets bewoog.
tussen de takken zag ik vogeltjes heen en weer schieten maar ik kende hun namen niet.