ex tempore III

hij noemt me schampschot.  en zo werd het laat.

we drinken whisky aan de bar.  het rinkelt

in de glazen.  hij spelt het me nog eenmaal

uit:

jij stelt geen vraag jij leeft zonder geduld

de onrust trilt onder je huid je rent het huis voorbij.

zo velt hij vonnis in ons missen van

een ziel.

ik droomde daarna over hem.  ik zag hem als

een schaduw in het sluiklicht van zijn raam.

hij stond daar niet alleen en ook niet 
samen.