in
de ochtend fietste ik naar het bos.
ik wilde even helemaal nergens over nadenken. het eerste stuk liep ik over het stenen pad, over het
bruggetje, langs de oude eiken en de hazelnoot.
het theehuis was gesloten.
ik
zag een vliegenzwam, een zweem van rood tussen het bruin. ik liep langs het hek
waar mijn vader lichtjaren geleden een foto nam. zijn oude pentax.
hij bukte, steunde op een knie, de lichtmeter in zijn hand. zijn broekspijp schoof een beetje
omhoog bij zijn sok, ik kon zijn enkel zien. hij droeg het beige najaarsjack. misschien weet ik dat alleen omdat ik zelf een foto maakte.
de
zon scheen op het gras tussen de bomen. ik kwam bij de open plek tussen de hoge stammen waar het kind
takken had gezocht. hij liep een
eindje voor me uit, aan de hand van zijn vader, hij draaide zich naar me
om. kun jij een pijl en boog
maken, had hij gevraagd.
wat
later klom ik achter hem de trap van de seringenberg omhoog. zijn stevige lijfje deinde op en neer
met elke stap. een ogenblik deed
ik mijn ogen dicht.