overal was het leeg en stil. we hadden dwars door de stad gefietst, langs de kades met de lage flats, langs de grote villa's waar de ambassades huizen. de kerken, winkels, straten, lanen.
de rij was lang en gestaag. we schuifelden stukje bij beetje de meters verder. de zon hing zwaar in de lucht, de jonge blaadjes leken zilvergrijs in het avondlicht. in de verte klonk de klok. nog ijler de trompet. twee minuten hoorde ik alleen de vogels, en heel ver weg geraas van verkeer. toen begon opnieuw de klok. heel langzaam kwamen we op gang, een traag schommelend dier.
uren dat we daar gingen, het schemerde, werd donker, de mensen praatten weer over van alles en nog wat. over de prijs van cola en dat het koud werd. drie kinderen renden achter een bal aan.
door de bomen heen zagen we plotseling de fakkels. de plek was kleiner dan ik had verwacht, en zo beschut. altijd had ik aan woestenij en verlatenheid gedacht.
we liepen terug naar de fietsen, over het schelpenpad, in het donker. de sterren hoog boven ons.
en achter ons de klok, die maar sloeg en sloeg, als een hart dat niet van ophouden wilde weten.