de tram kwam na tien minuten aanrijden. op de zijkant stond met grote zwarte letters: hadi beveiliging. een hele geruststelling.
in de tunnel stapte een groepje mensen in, drie vrouwen en een man. hij had een koffertje bij zich en een klein dik boek onder zijn arm. het zag er uit alsof dat boek altijd onder zijn arm zat. de vrouwen droegen uitbundige jurken in geel en roze en hardblauw, lang, strak van boven en vanaf hun brede heupen wijd tot op de grond. de tram ging rijden voordat ze waren gaan zitten, een van hen wankelde en viel op de stoel tegenover me.
de vrouwen praatten en lachten, de man naast me zei weinig. na een paar haltes haalde hij een cd uit zijn koffertje. er stond een plaatje van een regenboog op en in paarse letters: god of wonders. hij leunde voorover naar de vrouw en wees de woorden aan waar met viltstift kruisjes voor waren gezet: monday. prayer. lord. morning. ze knikten naar elkaar.
bij de voorlaatste halte moest ik eruit. verderop zaten nog wat mensen, die ook bij het groepje hoorden. een oude vrouw met gouden oorbellen en een gouden bril keek me aan. we glimlachten allebei tegelijk. god van wonderen, dacht ik toen de deuren opengingen.