somewhere among great rocks in the scarce grass
birds cry, then cry their loneliness
even the sunlight can be lonely here
even hot noon is lonely
ik denk aan de keer dat we door het lege
land liepen. hoe ik me voelde in dat landschap van
steen & zee. het is zo lang geleden. alles was zo jong.
we ontmoetten elkaar op een kiezelweg, we
begonnen een gesprek als alle andere, ik dronk thee in het huis met de dikke
muren, vaalroze muren, met ramen vol uitzicht op de baai en de eilanden.
later gingen we op weg langs de boerenschuren,
de oude kapel met de hazelaar, langs de verlaten huizen. we beklommen de berg, daalden af langs het groene karrenspoor, weerszijden de muurtjes
van grijsgestapelde stenen. we maakten baan
voor de koeien die de heuvel afstormden. zijn hond blafte hard.
en overal waar ik maar keek die muurtjes,
de gehavende aarde van kalksteen, de planten in barsten & kieren, en
daaronder het water, dat borrelde en zijn weg naar de oceaan ging.