het is zeven jaar geleden. ik was nog nooit zo dier als op die
dag.
in de hartslag viel de stilte. de stilte duurde levenslang. heel langzaam kwam de zuster
binnenhollen. heel langzaam kwam
de arts binnenhollen.
heel stil viel de hartslag.
ik moest open. mijn buik was te vol van het stilste kind. er was geen gedachte meer, geen
stilstaan, geen rennen, geen denken.
alleen dat in elke cel & vezel weten: nu houdt het op.
ik herinner me de lift. ik herinner me die enkele gedachte: nu
houdt het allemaal op.
ik herinner me de groene jassen en het hoge
bed.
maar het werd 14.38 uur. ik was de een, ik werd de ander.
het heeft zeven jaar geduurd. al die tijd voor ik het waarlijk durfde
weten, niet alleen in denkend hoofd, niet ook in kloppend hart, maar in het
volle wezen:
dit is wie ik ben.
de moeder, de vrouw.