“op een ochtend was alles af” zingt spinvis
in mijn oren terwijl de trein zich een weg baant langs gesloten bomen. naaldbossen hebben altijd iets
onheilspellends duisters. behalve
wanneer er lichtjes in de takken branden.
kerst 2012. zeven jaar geleden buitelde het leven in mijn buik, terwijl
ik afscheid nam van mijn vader. het
is tijd mijn rug te keren naar dit eindeloze achteruitleven & vooruitdenken.
de tijd is altijd nu, leerde ik
dit jaar voorzichtig voelen. denkdrukte schept
afstand, schreef hij vanmorgen.
op het moment dat de ondergelopen
uiterwaarden in zicht komen hoor ik spinvis "aan de oevers van de
tijd" zingen.