26.12.12

familietijd

we waren in het huis aan zee.  we liepen op het strand tussen de regenbuien door.  voor de eerste keer in mijn leven was er geen muziek.  er waren weinig mensen, het was misschien ook het einde van een ritueel.  aan het einde van de maaltijd, die veel korter duurde dan alle jaren daarvoor, kwamen als vanouds de verhalen.

hoe hij was verwerkt, die rusteloze stamvader van ons, in het stadje dat tegelijkertijd in slowakije, tsjechië en hongarije leek te liggen.  hoe zijn ongetrouwde moeder, wier naam hij droeg, het eerste verhaal over zijn afwezige vader verzon.  hoe dat verhaal steeds van vorm veranderde, zich aan elke situatie ging aanpassen.  hoe hij een kameleon van woorden werd.  hoe hij alleen in zijn muziek zichzelf liet zien.
daar lag onze gedeelde identiteit, die we altijd als een geuzenvlag voor ons uitdroegen: in het uitspelen van de geschiedenis.  niemand weet hoe het echt is gegaan.  
maar meer dan de waarheid is het die bloemlezing van anekdotes over overleven, talent en vlucht, die ons bond.