op het station van Duisburg staat de tijd een beetje stil. de treinen rijden hun rondjes in zo’n ouderwetse stationsetalage. als je een euro in het gleufje gooit, komen ze in gang. je kunt zelf de snelheid opvoeren als je aan de knoppen draait. de hele wereld in het klein, met huizen, bruggen, een kerk, een ziekenhuisje, autootjes, bomen, mannetjes. ergens wordt een brand geblust.
er kijkt altijd wel een jongetje, vaak met zijn vader, die hem half omhoog moet hijsen omdat het venster net te hoog is.
een week geleden pakte hij mijn hand en keken we samen, voor de zoveelste keer op dit doorreisstation. hij draaide even aan de knoppen, maar er gebeurde niets want we hadden er geen geld ingegooid.
het heeft wel lang genoeg geduurd, nu. ik mis zijn geur, ik mis zijn lach, zijn
stem.
ik mis zijn handjes.