het was de laatste zondag. de zon scheen, het was warm genoeg om zonder jas naar de bibliotheek te lopen. ik bedacht dat ik in al mijn tijd hier het slot niet had bezocht. de houten vloeren kraakten, er was verder niemand anders.
daarna sloeg ik links af, ik zag het raampje van mijn studeerkamer dat ik open had laten staan, maar ik ging niet terug, nog niet. ik volgde de weg naar de wijk die achter de brug verscholen lag, een eiland met een eigen naam. op de kruising was ik ooit uit de auto gestapt, ik had gedag gezegd en wist niet dat het voorgoed zou zijn. ik dacht aan wat de man geschreven had, het leven dat ik daar toen ontregelde.
het kerkje was dicht. ooit had ik er omheen gelopen, in de sneeuw, ik deed de klink naar beneden en las de spreuk. alles mit bedacht.
soms kwam ik er in mijn dromen terug.
ik wendde mijn gezicht naar de nazomerzon, deed mijn ogen dicht. ik begreep dat ik niet alleen afscheid moest nemen van de man, maar van alles wat daarvoor was geweest.