tijd van vertrouwen

    

het kind was zomaar in het diepe gesprongen.  hij keek me niet aan.  hij stond kaarsrecht, teentjes om de rand gekruld, hij hief zijn armen boven zijn hoofd als een zonnegroet, ik zag hem diep ademhalen en met open ogen gaan.

ik moest weer denken aan die scène uit trust.  het meisje klimt op een muurtje, gaat rechtop staan, spreidt haar armen en laat zich vallen.  ze is heel kalm, ze doet haar ogen dicht, ze valt.  
de man, verdwaasd, verschrikt, is net op tijd. 

good, i trust you, zegt ze.  now it’s your turn.

blijf je bij me tot ik slaap, vraagt hij nu.  

het is laat, hij is moe, hij houdt zijn lammetje stevig vast.  ik ga naast hem liggen, ik zie in het halfdonker hoe zijn oogleden trillen, hoe zijn mond een beetje open zakt.  
hij heeft niet op mijn antwoord gewacht, maar dat hoefde ook niet.